In de spiegel kijken

In deze blog zal ik een zelfevaluatie geven over mijn hele blog tot nu toe. De collegestof van college 5 en tussenopdracht 2 zal ik in één blog verwerken voor volgende week, dat vind ik overzichtelijker. 

Van hobby naar verplichting
Ik ben erg enthousiast begonnen aan het schrijven van de eerste blog. De blog was ruim voor de deadline af, ik had er zin in en de informatie waarover ik schreef vond ik erg interessant. Ik moet eerlijk toegeven dat dit wel een klein beetje is afgezwakt. De stof vind ik nog steeds boeiend, maar het schrijven van de blogs schiet er soms een beetje bij in. We zitten nu al weer een aantal weken verder in het collegejaar, dus ook in het studentenleven en dat eist zijn tol voor de energie die ik steek in mijn blogs. Het komt er nu eigenlijk op neer dat ik 'maar even een half uurtje ergens vrij moet maken om die verplichte blog te schrijven'. Dit vind ik jammer en ik merk het ook in mijn resultaten. 

Wat er uiteindelijk van terecht kwam
Mijn resultaten lopen eigenlijk met de blogs chronologisch van 'sterk' naar 'het is genoeg'. Over mijn eerste blog ben ik heel tevreden. Ik vind dat ik in deze blog de collegestof heb toegepast, vanuit een andere visie en met nieuwe bronnen. Ook blog twee vind ik niet slecht van mezelf, al vond ik wel saai dat ik bronnen van de docent heb gebruikt (puur uit noodzaak, ik kwam niets meer passend tegen), omdat ik liever bronnen gebruik die misschien nog niet bij de docent bekend zijn. Blog drie en vier zijn niet superslecht, maar hier is wel de tijdnood in terug te zien. Wat ook meespeelde is dat ik het lastig vond om bij college drie zelf nog bronnen of kritische reflecties te geven. De stof was namelijk best pittig. Over het algemeen vind ik wel dat ik enigszins boeiend geschreven heb, op een juiste manier tussenkopjes heb toegepast en goed gebruik heb gemaakt van afbeeldingen en video's. Ik heb iedere keer toch mijn best gedaan om het prettig leesbaar te maken. 

Schommelaar
Ik vind mezelf geen gehele imitator, omdat ik nieuwe bronnen toevoeg en met een kritisch oog naar de collegestof kijk. In de laatste twee blogs is het echter wel iets anders geweest. Hier heb ik me een beetje gehouden aan het economy principle: met minimale inzet maximaal resultaat halen. Onder maximaal versta ik hier 'voldoende'. Deze schommeling tussen een 'nerd-houding' en 'de zesjes-cultuur' zie ik terug in mijn hele studie, waardoor ik vrijwel altijd eindig met een zeven. Het cijfer dat ik mezelf zal hier dan ook niet vanaf wijken: ik geef mezelf een zeven. Ik wil wel, maar het lukt me niet altijd. Dat is misschien ook een goede omschrijving van hoe ik in elkaar zit. En eigenlijk vind ik het ook wel lekker zo. Ik mag tevreden zijn met een zeven, en ondertussen tevreden zijn met de dingen die ik kan blijven doen door niet altijd naar een acht of hoger te streven. Hierin heb ik toch een mooi evenwicht gevonden dacht ik zo!

Bronnen
What matters most is how you see yourself (z.j.). Verkregen van http://images.sodahead.com/polls/002498489/3926418756_woman_looking_in_mirror_xlarge.jpeg

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor optimaal leesgemak bekijk je mijn blog met Google Chrome.

Relatie teken-betekenis

De vrouw achter de foto

De foto hiernaast is de World Press Photo 2010 (The Telegraph, z.j.), gemaakt door Jodi Bieber. Op de foto is een 18-jarige vrouw afgebeeld, genaamd Bibi Aisha, uit de provincie Uruzgan in Afganistan. Bibi Aisha was op de vlucht voor haar geweldadige echtgenoot en verbleef bij haar familie. Op een nacht arriveerde de Taliban en zeiden Bibi dat ze voor het gerecht zou moeten komen. Nadat de Talibanse commadant dit uitgesproken had,  sneed haar schoonbroer haar de oren en neus af.  Bibi werd verlaten, maar later gered door hulpverleners van het Amerikaanse leger. Nu woont ze in de Verenigde Staten.

Drievoudige relatie

Voor de overzichtelijkheid en om het geheugen op te frissen zal ik nog een keer het schema met de drievoudige relaties tonen (Van Driel, persoonlijke communicatie, september 10, 2012). Aan de hand van de drievoudige semiotische relaties zal ik de foto nu gaan bespreken.

De foto is dominant iconisch, de afbeelding/het teken lijkt op het afwezige. Op de foto staat Bibi Aisha afgebeeld, gelijkend aan hoe ze poseerde voor de fotograaf. Het is tegenwoordig echter wel lastig na te gaan in hoeverre een foto iconisch is, doordat veel foto's tegenwoordig worden bewerkt met Photoshop of andere fotobewerkingsprogramma's.

De foto verwijst naar de fotograaf Jodi Bieber, iemand moet de foto gemaakt hebben, maar ook naar Bibi Aisha, het model voor de foto. Zonder de fotograaf en het model was de foto er niet geweest. De afbeelding die ik hier heb gebruikt is een replica van de originele foto, dat is de derde indexicale relatie.

Er kan een symbolische relatie gezien worden in de hoofddoek die het meisje draagt. Een dergelijke hoofddoek staat symbool voor het islamitische geloof. Hoewel ze de hoofddoek maar half draagt, en veel van haar haren te zien zijn. Dat is niet gebruikelijk voor islamieten. De hoofddoek doet me, gedragen op deze manier, meer denken aan een sluier. De kleuren van deze sluier, paars en roze, kunnen (vooral in de Westerse wereld) symbool staan voor homoseksualiteit. De afgesneden neus staat symbool voor geweld of ziekte. Niemand snijdt namelijk zelf voor de lol zijn neus eraf, er moet dus óf een goede medische reden voor zijn geweest, óf de vrouw is geweld aangedaan.

Bronnen

World Press Photo 2010 contest winners (z.j.). Verkregen van http://www.telegraph.co.uk/culture/culturepicturegalleries/8318419/World-Press-Photo-2010-contest-winners.html

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor optimaal leesgemak bekijk je mijn blog met Google Chrome.



Be-teken-is

Be-teken-is
In het woord 'betekenis' zit het woord 'teken'. Er is dan ook een sterk verband tussen een teken en betekenis. Om deze relatie te begrijpen, is het handig wanneer we een goed idee hebben van wat de begrippen 'betekenis' en 'teken' inhouden.
Hans van Driel (2012) kent drie kenmerken aan het begrip 'teken' toe:

1. Een teken is waarneembaar, we kunnen het met een van onze zintuigen waarnemen. Dit betekent niet dat het per se leidt tot betekenisvorming, het kan zijn dat we het teken onbewust waarnemen. Een teken kan bijvoorbeeld vanzelfsprekend zijn: een schilderij dat altijd bij de tandarts hangt. Het valt ons pas op, als het schilderij verdwenen is.
2. Een teken verwijst naar het 'afwezige'. Het woord 'paard' is geen paard, maar wanneer we het woord 'paard' lezen, kunnen we ons wel een voorstelling maken van een paard, ook al is het paard zelf niet aanwezig in het teken.
3. Een teken functioneert in een gemeenschap. Er moet binnen een gemeenschap een overeenkomst zijn dat een teken ergens voor staat. In Nederland zijn wij het er over eens dat een vuist met een duim omhoog 'goedzo' betekent, maar in Nigeria of Australië is het een grove belediging (Schroevers, 2006), omdat zij het anders afgesproken hebben.

Een definitie 
Wanneer we ons afvragen wat de betekenis van een bepaald woord, object, gebeurtenis of handeling is, komen we in een zwart gat terecht. We kunnen namelijk maar moeilijk definiëren  wat betekenis zelf precies is. Van Dale Online (n.d.) geeft ons de volgende definitie:
be·te·ke·nis (de; v; meervoud: betekenissen) 1. inhoud, zin: de betekenis van een woord 2. belang, waarde: een zaak van (enige) betekenis
Echter, in deze definitie zit zelf twee maal het woord betekenis, dus het blijft nogal vaag. Dit antwoord geeft ons geen voldoening en dus zoeken we verder. 




Betekenis in de filosofie
In de filosofie is veel nagedacht over het concept 'betekenis'. Artistoteles (384-322 v. Chr.) verdeelde de werkelijkheid onder in tien categorieën waarmee hij alles in de wereld kon omschrijven. Aristoteles was van mening dat inzicht in het wezen der dingen niet buiten de zintuigelijke waarneming om kan.

Tien categorieën, dat is niet veel, maar meneer Peirce dacht: 'dit kan ik beter'. Hij kwam uit op drie categorieën om de wereld te beschrijven (Van Driel, persoonlijke communicatie, september 10, 2012): Firstness, Secondness en Thirdness (wat categorie-labels betreft was mr. Peirce inderdaad niet erg origineel). 
Firstness is de wereld van de mogelijkheden. Zo moet je op een bepaald moment in je leven een studie gaan kiezen, en zijn alle studies die jij kan kiezen de wereld aan mogelijkheden (zie afbeelding rechts). Maar dit geldt ook voor de kleinere dingen, zoals wat er in je kledingkast hangt als je 's morgens opstaat: dit is je keuze aan mogelijkheden voor wat je aan kunt trekken.
Secondness is de keuze in een bepaalde categorie. Wanneer je ervoor kiest om het boek 'Duizend schitterende zonnen' van Khaled Hosseini te lezen, kies je binnen de keus 'ik ga een boek lezen'. 
Thirdness staat voor patroonmatigheid in je keuzes. Zo kun je er altijd voor kiezen een blauw shirt aan te trekken, gewoon omdat je blauw een mooie kleur vindt. 

Drie soorten relaties
Nu we meer helder hebben wat beiden begrippen inhouden, kunnen we de relatie van het teken met het afwezige (de betekenis) bekijken (Van Driel, persoonlijke communicatie, september 10, 2012). Een teken kan als eerste een iconische relatie hebben met het afwezige. Dit wil zeggen dat het teken en het afwezige overeenkomstig zijn. De meeste beelden zijn iconisch, doordat ze lijken op hetgeen dat afgebeeld wordt. 
Ten tweede kan een teken een indexicale relatie hebben met een teken. Dit betekent dat zonder het één, het ander feitelijk niet kan bestaan. 'Waar rook is, is vuur', en andersom. 
De derde relatie is de symbolische relatie. Dit is geen werkelijke relatie, maar een relatie door afspraak. Een woord heeft van zichzelf geen relatie met het afwezige, maar wij spreken af naar wat het woord verwijst. In het schema hieronder (Van Driel, persoonlijke communicatie, september 10, 2012) zie je een overzicht van de relaties met het teken en het object:

In de volgende blog zal ik aan de hand van een 'teken' bovenstaand schema verduidelijken. 

Bronnen

Barbara van den Berg (n.d.). Verkregen van http://barbaravandenberg.blogspot.nl/p/illustraties.html

Geek vs Nerd (n.d.). Verkregen van http://www.mastersinit.org/geeks-vs-nerds/

Schroevers, S. (2006). Interculturele communicatie. Verkregen van http://books.google.nl/books?hl=nl&lr=&id=wBLD0ISR-woC&oi=fnd&pg=PA7&dq=duim+omhoog++australie&ots=2fDScJCVX4&sig=pRy0qPrpPK_8fzfiqJ-E4YCrcxQ#v=onepage&q&f=false

Van Dale Online (n.d.). Verkregen van http://www.vandale.nl/opzoeken?pattern=betekenis&lang=nn

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor optimaal leesgemak bekijk je mijn blog met Google Chrome.

Samenleving 3.0: ontwerper van het nieuwe cultuur

Een veranderende cultuur
Boeken maken plaats voor E-books, collegeblokken worden vervangen door iPad’s en brieven schrijven naar je familie in het buitenland is niet meer nodig, want nu is er Skype. We zien het papier verdwijnen en beeldschermen ervoor terugkomen. Onze manier van communiceren verandert door nieuwe technologische ontwikkelingen.

Op dit moment zitten we in een fase waarin men op een andere manier gaat denken dan we vooraf altijd gedaan hebben. We zitten in de overgang van een schriftcultuur, naar een digitale cultuur die koers zet richting een digitale/orale cultuur. Dit past in het plaatje van onze veranderende samenleving, waarbij de schriftcultuur een metafoor is voor de samenleving 1.0 en de digitale cultuur voor de samenleving 3.0. In het filmpje hiernaast (MarketingGenius, 2012) wordt geïllustreerd hoe dit zich ontwikkelt in verschillende aspecten van ons leven.  


Het loslaten van zekerheid
Hans van Driel, docent kunst- en cultuurwetenschappen, herkent de verdwijning van de schriftcultuur bij hemzelf: ‘Waar ik vroeger met een rode pen spelfouten corrigeerde, zie ik de urgentie ervan steeds minder in. Ik, Hans van Driel, die ooit spellingcorrectie als zijn levenstaak zag’(Van Driel, 2012). We kunnen ons afvragen in hoeverre het een probleem is als een universitaire docent dit in zichzelf herkent. De schriftcultuur staat voor ordelijkheid, houvast, duidelijkheid, geregeldheid en helderheid. Betekent het dan dat we dit allemaal kwijtraken en in een grote onzekere bubbel terechtkomen?

Een nadeel van de digitale cultuur is dat de betrouwbaarheid van documenten verloren gaat. Dit heeft ten eerste maken met het orale aspect: iedereen kan snel informatie verspreiden. Een website als Wikipedia (Wikipedia, z.j.) speelt hier handig op in, maar minpunt is wel dat de informatie niet altijd gecontroleerd en juist is, zoals we dit van een boek van de bibliotheek wel mogen verwachten. Daarnaast merken we helaas steeds vaker dat kranten deze onjuiste informatie overnemen. Zoals Hans van Driel (Van Driel, 2012) al aangaf, zit de controleerdrang er niet meer zo sterk in. Kranten hollen met hun nieuws achter de sociale media aan, ze proberen een onmogelijk tempo bij te houden, waardoor het checken van de bronnen er regelmatig bij inschiet. Snelheid is belangrijker geworden dan juistheid. Een derde factor is de inzet van digitale middelen, die het gemakkelijk maken de boel op te lichten. Een voorbeeld hiervan is onderstaande foto.

Op het linkerbeeld, de oorspronkelijke foto, zien we voormalig Sovjetleider Lenin met rechts naast hem Trotsky, een van zijn medewerkers. Na de dood van Lenin streden hij en Stalin om de macht van de Sovjet Unie. Door het slimme spel wat Stalin speelde, werd hij de nieuwe politieke leider en werd Trotsky in 1927 naar Siberië verbannen. Stalin gaf opdracht Trotsky uit het verdere geheugen te wissen, dus ook van deze foto (Schippers, 2005). Het lijkt nu misschien alsof dit ver achter ons ligt, maar het bewerken van foto’s gebeurd nog steeds, zelfs door nieuwsbronnen zoals de krant. Er zijn ook verhalen bekend over foto’s van het ongeluk van prinses Diana, waarvan de foto niet juist zou zijn, en van de aanslagen in Madrid, waarbij sommige kranten een afgerukt lichaamsdeel ‘weggumden’ (Retouche en ethiek, z.j.).


De aandacht naar het individu
Toch kunnen we onszelf wel vinden in de nieuwe technische ontwikkelingen. Het draait namelijk om ons, als individu. In de sociale media kunnen we onszelf presenteren aan anderen. Vooral jongeren maken hier volop gebruik van. Ongeveer een kwart van de Nederlandse tien- tot negentienjarigen had in 2006 een profiel op een profielensite (Beeksma, 2006), en dat zijn er waarschijnlijk alleen maar meer geworden. Interesses, voorkeuren, foto’s, relaties en zelfbeschrijvingen zijn hierop te vinden. Daarbij komt dat deze netwerksites niet alleen handig zijn om onszelf te presenteren, maar dat we ook houden van het sociale contact dat deze ons bieden. Het is stukken gemakkelijker contact te houden met meerdere mensen, welke afstand of tijdzone dan ook overbrugd moet worden.

Verder is vrijwel alles is te personaliseren: van schoenen tot je bankpas. Je kiest zelf de kleuren, materialen of foto’s die je op het product afgebeeld wilt hebben. De individu heeft de kans om uniek te zijn en niet met de massa mee te lopen. 

Verschillende technologieën groeien naar elkaar toe. We kunnen televisie kijken op het internet, downloaden op Schiphol en kopers op eBay kunnen met elkaar bellen via Skype. Zowel wij als de verschillende media hebben er profijt van als zij hun krachten bundelen.

Waar bedrijven eerst de regie in handen hadden over de ontwikkeling van producten, heeft nu de consument het voor het zeggen. Het is niet meer zo dat ondernemingen een product creëren, en pas daarna de behoefte, waarbij ze de consument moesten laten geloven dat deze die bepaalde behoefte had. Hier trapt de consument niet meer in. Hij weet wat en hoe hij het wil. Marion Koopman, directeur van XS4ALL (in Beeksma, 2006), omschrijft dit verschijnsel als volgt: ‘Internet is ooit bedoeld als open plek voor vrije en ongecensureerde uitwisseling van informatie en ideeën. De afgelopen tien jaar boden websites echter vaak alleen informatie als eenrichtingsverkeer. De behoefte van het publiek is veranderd. Internetters willen meer sociaal contact en tweerichtingsverkeer’.

Vertrouwen in het nieuwe
Ook al is de veranderende cultuur misschien onzeker, nog niet goed gevormd en een beetje eng, uiteindelijk zullen we er veel voor terug krijgen. Het gaat namelijk om ons draaien, als individu. We zullen meer betrokken worden bij besluitvormingen en productieprocessen, en zullen minder opgelegd krijgen van bovenaf. We krijgen meer persoonlijke aandacht, en dat vinden we prettig. Dit betekent echter wel dat we de zekerheid die we nu hebben los moeten durven laten, en zelf kritisch moeten blijven om bijvoorbeeld de vertrouwelijkheid van een bericht in te schatten. Maar ook hier komen we wel uit: met het grote sociale netwerk dat we gecreëerd hebben is een uitgegumde arm op een nieuwsfoto zo achterhaald. 

Bronnen

Beeksma, J. (2006). De opkomende digitale cultuur. Verkregen van http://nl.scribd.com/doc/2170667/De-opkomende-digitale-cultuur

MarketingGenius. (2012, februari 2012). Did you know 3.0 (officially updated for 2012) HD [Video file]. Verkregen van http://www.youtube.com/watch?v=YmwwrGV_aiE&feature=related

Retouche en ethiek (z.j.). Verkregen via http://www.metz-opleidingen.nl/index/Photoshop_-_Retouche_en_ethiek.html

Schippers, I. (2005). De betrouwbaarheid van het journalistieke beeld in het digitale tijdperk (doctoraal scriptie). Verkregen van http://igitur-archive.library.uu.nl/student-theses/2006-0324-081350/UUindex.html

Van Driel, H. (2012, juni 4). De schriftcultuur ter discussie [Web log post]. Verkregen van http://hvdriel.blogspot.nl/2012/06/de-schriftcultuur-ter-discussie.html

Wikipedia (z.j.). Verkregen van www.wikipedia.com

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Voor optimaal leesgemak bekijk je mijn blog met Google Chrome.